Deze kochten we nog samen…….

Marknesse - 03-02-2025

In dit vak maak je soms de geschiedenis van een familie mee. Van het krijgen van verkering, trouwen, krijgen van kinderen maar ook nare dingen. Zoals een ernstige ziekte of overlijden. 

Gezien de lokale betrokkenheid kijk ik elke week naar de advertenties in deze krant, en als je een bekende naam ziet weet je soms al hoe laat het is. Vroeg of laat zal er een familie lid langskomen met de auto, en is de functie die de auto had overbodig. Dan mag hij verkocht worden. Het trekken van de caravan, het maken van mooie reizen, alles wat je samen deed valt weg. En is dus ook die zware grote auto niet meer nodig. 

Op een verkoopsite zetten is dan geen optie, want de mensen die aan de deur komen hebben maar 1 belang. Voor zo min mogelijk geld die auto meenemen. Terwijl ze geen idee hebben van de emotie die onder deze zware beslissing ligt. Het ligt al heel gevoelig, en als vreemden dan ook nog af gaan geven op de zorgvuldig onderhouden auto knapt er vaak iets… Ik ken voorbeelden van mensen die de auto van hun overleden dierbare nog maanden geschorst in de garage, of op de oprit lieten staan. Zodat het toch een beetje leek, of er nog iets van hem of haar tastbaar aanwezig was. Of die even in de auto gingen zitten, de geur op te snuiven of het stuur vast te houden wat hij of zij zo vaak vast had. Talloze dingen beleefd, kinderen achterin, of kleinkinderen, zo’n auto is veel meer dan een stuk blik met wielen. En dan, als de kleding en schoenen allang weg zijn, de kapstok een stuk leger, komt de beslissing…De auto mag weg….Als ik die mensen aan tafel heb, voel je de emotie. En ik probeer er dan alles aan te doen om de auto ver buiten de regio te verkopen. Zodat het niet lijkt of hij of zij ineens weer aan komt rijden door Emmeloord. Dit zijn zaken die je niet op school leert, dit leer je door ervaring. Ik ken talloze voorbeelden van mensen die thuis mochten sterven, en bij het langsrijden op de brancard nog even een hand op hun geliefde auto legden, als een soort van afscheid. 

Ooit kwam een zoon de auto van zijn vader brengen, een diesel. Zelf had hij exact dezelfde, een benzine. Of het ook op zaterdag heel vroeg kon, dan wilde hij samen met mij wat doen. We hebben in alle vroegte het stuur overgebouwd, zodat hij het stuur vast had, waar zijn vader jaren zijn handen op had gelegd….klap op de schouder, een blik van verstandhouding, en het was goed….. ons geheim…eerst de klik, dan het blik…..