Hee, deze zit nog dicht!

Marknesse - 25-11-2024

In de loop van de 35 jaar dat ik dit werk doe, heb ik duizenden mensen aan tafel gehad en vele gesprekken mogen voeren. En dat ging lang niet altijd over auto’s.

Van geboortes tot sterven, van scheiding tot baanverandering, maar ook over hobby’s en vakanties. Eerst de klik, en dan het blik is mijn motto.

Een mens veranderd in zijn leven gemiddeld 3x van garage. Zo ontmoette ik zo’n 12 jaar geleden een man, laten we hem Henk noemen. In de gesprekken die volgden, bleek dat we ondanks het leeftijdsverschil veel gemeen hadden. Zo spaarde ik mijn hele leven al miniatuurauto’s, en had een bescheiden aantal mooie exemplaren. Nu Henk op leeftijd kwam, werd ik onverwacht thuis bij hem uitgenodigd. Hij wilde me wat laten zien.

Boven op zolder kwam ik in een voor mij soort van ,,heilige der heiligen”…Een paar kasten vol met auto’s, met zeer unieke exemplaren. Zo ook een model uit 1948, met op de bodemplaat de tekst ,,Made in the US part of Germany”…De man had besloten dat ik, bij gebrek aan interesse van de mensen om hem heen, de hele verzameling over mocht nemen. Mits ik het een mooi plekje zou geven, zodat hij er af en toe nog eens naar kon komen kijken.

Reden van deze mooie actie was, dat hij na jaren verzamelen van allerhande dingen nu aan het ,,ontspullen” was geslagen. Maar de diverse spullen gingen enkel naar mensen, die het waardeerden, en, dat hij nog mee kon maken hoeveel plezier mensen hadden met zijn zorgvuldig bewaarde verzameling.

Samen met mijn jongste zoon Luuk reed ik op een middag met een bestelbus naar zijn huis, met dozen, inpakpapier en bubbeltjes plastic, om alles zo voorzichtig mogelijk te verhuizen. Na het inpakken van de ontelbare miniaturen kwam er uit de laatste kast een nog nieuw exemplaar, nog in de doos. Een oude Fordson Super Major. Waarom is deze nooit open gemaakt?, vroeg ik aan Henk.

Waarom vraag jij dat? Nou, het verbaast me oprecht. Deze trekker, uit eind jaren 50, zat dus al meer dan 60 jaar in die doos. De man slikte, en stak van wal. Het deed hem duidelijk veel…

‘Mijn ouders waren ondernemers, en er moest altijd gewerkt worden… Ook door mij, na school. Nu kwam er ieder jaar de kermis in ons dorp. En ik vroeg ieder jaar papa, gaan we woensdagmiddag net als mijn vriendjes met hun vader naar de kermis? Het antwoord was steevast ,,nee, geen tijd, er moet gewerkt worden”. Na 3 jaar vragen en teleurgesteld worden was de kermis weer in het dorp. En ik kwam thuis, en er lag wat kleingeld op tafel met een briefje… Er stond het volgende op…Voor je het vraagt, we gaan NIET naar de kermis, hier is wat geld, koop er maar wat leuks voor. Huilend ben ik toen naar de speelgoedwinkel gegaan en heb dit trekkertje gekocht… Maar ik had zo’n verdriet dat mijn vader nooit met me naar de kermis is gegaan, dat ik hem nooit open heb gemaakt… Maar Ben, wat ga JIJ nu met het doosje doen?’ Ik laat hem dicht Henk…’

Ik reed weg en dacht ,,er is later nooit iemand die sterft en zegt: achteraf heb ik teveel met mijn kinderen ondernomen”….