Je bent wat je rijdt

Marknesse -

Vroeger reed de notaris in een Volvo, de dierenarts in een Landrover, de mesthandelaar in een Mercedes en was je een snelle vertegenwoordiger dan reed je in een BMW. Onze auto’s zijn sterk verbonden met ons werk en sociaal milieu. We kopen of leasen iets wat er een beetje uit springt, maar niet te veel, want we willen wel bij de groep blijven horen. Vaak zie je, dat loterijwinnaars hun gewonnen BMW in wisselen voor geld, want ze vinden zichzelf geen BMW mensen. Ook op zakelijk vlak beschouwen we iemands auto als een directe afspiegeling van diens capaciteit. Als je een flinke auto hebt, moet je wel veel bereikt hebben. Ik ken mensen die vroeger alleen maar Audi reden, dat was een gevoel, en dat merk vonden ze het beste bij hen passen. Tot ik de bewuste persoon ineens zag rijden in een Mitsubishi Outlander PHEV, 7 jaar terug, geen motorrijtuigenbelasting, geen bijtelling etc. Toen bleek dat de belastingvoordelen toch wel meer waard waren dan het merk gevoel. Dat ziet men nu ook met de Tesla’s. Vroeger kocht je een auto die bij je paste en waar je blij van werd, nu kijkt men eerst naar de belastingvoordelen, zodat er een grote eenheidsworst ontstaat op de Nederlandse wegen. Vroeger had je de Renault Kangoo met achterbank, gewoon functioneel. Vaak waren de eigenaren mensen met maling aan status en uiterlijk vertoon, met functionele behoeften en een licht tegendraadse levensstijl. PvdA stemmende schoolmeesters, yoga instructeurs, wildkampeerders, of jonge kunstenaressen met een hoge sympathiefactor, een volkstuin en een hond. Waar zijn deze Kangoo rijders gebleven? Incidenteel zie je nog een vriendelijk bejaarde mijnheer met een spierwitte ringbaard voor een museum of een tuincentrum. Dan weet je 2 dingen zeker…hij is de eerste eigenaar, en doet deze auto nooit meer weg, want ze zijn er simpelweg niet meer. Deze mensen zijn vaak ooit begonnen in een Renault 4. Mijn eigen oom reed eerst jaren Kever, en toen er van Volvo een 240 Station kwam, heeft hij deze gereden tot er in 1994 een soort van Final Edition kwam, en deze is tot in lengte van jaren gerepareerd, gereviseerd en vertroeteld, om hem zo lang mogelijk op de weg te houden, tot het onvermijdelijke kwam…Tja, en wat dan nu…De handige auto’s waar je alles in kwijt kan, je fietsen, je volkstuin groentes, de ladders voor het klussen bij je (klein)kinderen, bij Dacia heeft men de Dokker nog…Eenvoud troef, maar in alle bescheidenheid een transportprofessional waar al die geblazen SUV’s van tegenwoordig niet aan kunnen tippen…Het compacte personenbusje blijkt helaas een doodlopende weg.